Audiodeskrypcja – Wskazówki redakcyjne wer. 2.5

Dokument zawiera listę wymagań wobec partnerów realizujących dla Netflix usługę audiodeskrypcji. Z założenia nie stanowi ona wyczerpującego przewodnika po audiodeskrypcji. Skontaktuj się z przedstawicielem Netflix, jeśli masz pytania dotyczące specyfikacji nieuwzględnionych w tym dokumencie lub jeśli na danym terytorium stosuje się praktyki sprzeczne z tymi wytycznymi.

CEL

Audiodeskrypcja ma uprzystępniać osobom niewidomym lub niedowidzącym materiały audiowizualne za pomocą zwięzłych, ważnych informacji o postaciach i wydarzeniach na ekranie, które w przeciwnym razie mogłyby umknąć widzom z tej grupy.

1.0 PODSTAWY

1.1 OGÓLNE ZAŁOŻENIA

Przy ustalaniu stopnia szczegółowości podawanych informacji trzeba się kierować zdrowym rozsądkiem, pamiętać o ograniczeniach czasowych i skupiać się na tym, co najistotniejsze dla postaci i fabuły. Należy unikać nadmiernego rozpisywania się, tworzenia obrazów wizualnych, które nie są kluczowe dla zrozumienia bądź odbioru danej sceny. Konieczne jest pozostawienie miejsca na dialogi, efekty dźwiękowe, muzykę i zamierzoną ciszę. Pierwszeństwo powinny mieć zawsze dialogi i piosenki.

1.2 OPISYWANIE WYDARZEŃ

Przy opisywaniu wydarzeń nie zawsze trzeba uwzględniać wszystkie elementy. Należy zdecydować, co jest najistotniejsze dla zrozumienia fabuły, tak by widz niczego z niej nie stracił. Należy unikać przeładowania nieistotnymi informacjami, jak i podawania szczegółów, które są zawarte w dialogach czy muzyce.

KTO

Skoncentruj opis na postaciach głównych i istotnych postaciach drugoplanowych i opisz elementy wizualne dotyczące ich tożsamości, osobowości i cech (chód, strój, mimika twarzy itp.)
- Nasze treści coraz lepiej reprezentują różnorodność ludzkich doświadczeń. Rozważając, kogo opisać i jak szczegółowo, należy wziąć pod uwagę zarówno potrzeby fabuły, jak i znaczenie takiej reprezentacji. Opis powinien być oparty na faktach i priorytetowo traktować wizualne atrybuty danej osoby, pozwalając odnieść się do jej najważniejszych cech tożsamości, takich jak struktura włosów, kolor skóry, kolor oczu, budowa ciała, wzrost, opis wieku (np. późne lata trzydzieste, pięćdziesiąte, nastoletnie itp.), cechy związane z widoczną niepełnosprawnością itp. Opis powinien być konsekwentny dla wszystkich postaci głównych i ważnych postaci drugoplanowych (tj. nie należy wyróżniać postaci ze względu na konkretną cechę, należy opisywać wszystkich jednakowo) oraz stawiać na pierwszym miejscu opisywaną osobę (np. „pływak z jedną nogą” zamiast „jednonogi pływak”).
- Jeśli nie można czegoś potwierdzić lub nie zostało to ustalone w fabule, nie należy zgadywać ani zakładać tożsamości rasowej, etnicznej czy płciowej. Zamiast tego należy skupić się na cechach fizycznych postaci, jak opisano wyżej.
W przypadku postaci niefikcyjnych należy określić, na ile są one znane lub nieznane na danym terytorium, by zdecydować, które elementy opisać. Może to również dotyczyć postaci fikcyjnych (np. krasnoludka).
W przypadku ograniczeń czasowych lub przeładowania informacjami postacie należy opisywać stopniowo.
Opis powinien podawać informacje o relacjach między postaciami, o ile zostały one ujawnione.
Postacie zasadniczo powinny pozostawać bezimienne, dopóki nie zostaną przedstawione w dialogach czy w inny sposób. Postacie można zidentyfikować przy ich pierwszym pojawieniu się na ekranie, jeśli są elementem popkultury lub jeśli jest to konieczne dla zrozumienia sceny, a także dla rozróżnienia postaci w dużej grupie.
- Nie wolno identyfikować postaci, których tożsamość z założenia ma pozostać nieznana.
- Nazywając postać po raz pierwszy, zanim została przedstawiona w dialogach, lepiej ją najpierw opisać, a dopiero potem podać imię (na przykład „brodaty mężczyzna, Jack”).

CO

Audiodeskrypcja powinna informować o mimice, mowie ciała i reakcjach, szczególnie gdy pozostają one w sprzeczności z dialogami. Elementy te można pominąć, jeśli w pełni korespondują z towarzyszącymi im wypowiedziami.
Należy uwzględniać elementy stylu wizualnego lub języka filmowego, jeśli są one ważne dla fabuły lub gatunku (na przykład trzęsące się zdjęcia „z ręki” albo cechy typograficzne tekstu widocznego na ekranie, które mogą kryć w sobie określony przekaz).
W istotnych przypadkach należy uwzględnić w audiodeskrypcji kierunek ruchu.
Opis powinien być maksymalnie precyzyjny, bez terminów ogólnych, ale i nazw konkretnych marek, chyba że ma to związek z fabułą.
- Wyjątek: jeśli czegoś nie sposób ustalić, nie należy zgadywać. Wówczas lepiej użyć terminu ogólnego. (Jeśli nie widać, co dokładnie sieka kucharz, lepiej powiedzieć, że sieka zioła, niż że sieka pietruszkę – w takiej sytuacji sugerujemy kontakt z przedstawicielem Netflix).
Kolory należy opisywać, jeśli mają związek z daną sceną i pozwala na to czas.
Choć pewna subiektywność opisu jest nieunikniona, zalecamy nie wyrażać opinii, chyba że wymaga tego treść.

KIEDY/GDZIE

Audiodeskrypcja powinna informować o lokalizacji, czasie i warunkach pogodowych, jeśli jest to istotne dla danej sceny czy całej fabuły.
Wybierając poziom szczegółowości opisu, należy rozważyć, czy sama sceneria nie odgrywa symbolicznej roli (na przykład czy pomaga dostrzec pewne cechy charakteru postaci) i czy w porównaniu z innymi elementami nie kryje dodatkowych informacji istotnych dla fabuły.
Opisując wydarzenia, najlepiej określać ich kierunek względem ciała widza („Mysz pobiegła za drzewo na prawo od domu”).
Przygotowując audiodeskrypcję w języku innym niż język oryginału, trzeba zdecydować, jak znana lub nieznana dla docelowej publiczności jest dana sceneria, i odpowiednio ją opisać – nazywając i ewentualnie objaśniając. (Jeśli czas na to pozwala, najlepiej nazwę własną uzupełnić wyjaśnieniem, np. „Tower Bridge – most zwodzony z dwiema wieżami nad Tamizą”; „Ma na głowie barretinę – czerwoną katalońską czapkę).

JAK

Opis powinien zawierać użyteczne informacje, być utrzymany w stylu potocznym, w czasie teraźniejszym i w trzeciej osobie (wszechwiedzący narrator). Dopuszcza się pierwszą osobę liczby mnogiej, jeśli pasuje to stylistycznie do treści („Odwraca się do kamery i mruga do nas”), zwłaszcza w przypadku programów dla dzieci („Dokąd nas teraz zabiera?”).
Słownictwo powinno odzwierciedlać dominujący język i akcent programu (na przykład angielski amerykański lub brytyjski; hiszpański kastylijski lub meksykański itd.), być spójne z gatunkiem i tonem filmu, a także uwzględniać odbiorców.
- Ponieważ języki stale ewoluują, należy zwracać uwagę na dobierane słowa i ich kontekst historyczny. W razie potrzeby należy przeprowadzić stosowne badanie i unikać używania słów, które negatywnie się kojarzą, wyrażają uprzedzenia wobec pewnych grup społecznych, są uważane za przestarzałe lub nie są już akceptowane. Prosimy o zapoznanie się z odpowiednimi Wytycznymi dotyczącymi inkluzywnego i wrażliwego języka oraz z biblioteką Sensitive Terms w narzędziu Terminology. Jeśli będzie potrzebna dodatkowa pomoc, skontaktuj się z przedstawicielem Netflix.
Warto zwrócić szczególną uwagę na czasowniki. Precyzyjnie dobrany czasownik jest bardziej sugestywny i zwięźlejszy niż nijaki, ubarwiony przysłówkiem (np. „kuśtyka” zamiast „chodzi z trudem”).
Zamiast rozbudowanego opisu lepiej używać utartych terminów (np. w balecie: „plié” zamiast „ugięcie kolan”).
Zaimków osobowych należy używać tylko wtedy, gdy jest jasne, do kogo się odnoszą. W razie wątpliwości prosimy konsultować się z przedstawicielem Netflix.
Zalecamy, aby przy opisywaniu kształtów i rozmiarów stosować porównania do obiektów rozpoznawalnych globalnie. Nie należy więc np. opisywać odległości około 100 metrów jako długości boiska do futbolu ani używać jakichkolwiek innych podobnych odwołań do realiów typowo amerykańskich.
Audiodeskrypcja może przykrywać dialogi tylko w ostateczności, na przykład gdy bez dodatkowych wyjaśnień nie sposób zrozumieć, co się dzieje na ekranie. W takich sytuacjach zaleca się przykrywanie opisem oklasków, śmiechu, powtarzających się kwestii lub muzyki. Zasadnicze dialogi wolno przykryć wyłącznie wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne.
Słowa piosenek należy traktować tak, jak dialogi, i przykrywać je tylko w razie konieczności. W takim przypadku należy odczekać, aż piosenka wyraźnie się rozpocznie. Jeśli tekst piosenki nie ma większego znaczenia, a obraz jest istotny, lepiej opisać, co się dzieje na ekranie. Optymalnym rozwiązaniem jest wstawianie audiodeskrypcji tylko wtedy, gdy słowa się powtarzają, np. podczas refrenu.
Muzykę, efekty dźwiękowe (na przykład odgłosy walki i dźwięki eksplozji w scenach akcji) i zamierzoną ciszę wolno przerywać wyłącznie dla podania informacji, które są ważne w danym momencie.

1.3 CENZUROWANIE TREŚCI

Nie należy cenzurować żadnych informacji. Audiodeskrypcja powinna uwzględniać nagość, zachowania seksualne i przemoc. Słownictwo należy dopasować do odbiorców i kategorii wiekowej (kierując się treścią programu). W razie problemów z określeniem grupy docelowej i oceną kategorii wiekowej dla konkretnego tytułu skontaktuj się z przedstawicielem Netflix.

1.4 SPÓJNOŚĆ OPISU

Dobór słownictwa, opis cech postaci i elementów wizualnych (np. nazwy miejsc) powinny być jednolite we wszystkich odcinkach i sezonach. Należy utworzyć glosariusz z listą często używanych określeń.

2.0 OPIS ELEMENTÓW NA EKRANIE I TYŁÓWKI

2.1 TEKST NA EKRANIE

Przed dodaniem treści tekstu do audiodeskrypcji należy sprawdzić, czy nie zostaną zdublowane informacje przekazywane już w inny sposób, np. w dialogach. Tekst można podawać synchronicznie lub asynchronicznie, dosłownie lub parafrazując go.

Do wprowadzenia tekstu stosuje się rozmaite techniki, np. wyjaśnienie („Pojawiają się słowa”), zmianę brzmienia głosu, by zaakcentować różnicę między odczytywaniem tekstu a zwykłym opisem, lub głos innej osoby. Przed zatrudnieniem dodatkowego lektora prosimy o skonsultowanie się z przedstawicielem Netflix.

Wszelkie zastrzeżenia prawne należy odczytać dokładnie.

2.2 NAPISY DO DIALOGÓW W JĘZYKU OBCYM LUB TRUDNYCH DO ZROZUMIENIA

Napisy (subtitles) należy wprowadzić podobnie jak tekst widoczny na ekranie, poprzez wyjaśnienie, podanie imienia mówiącej osoby, zmianę brzmienia lub inny głos. W audiodeskrypcji napisy przytacza się dosłownie. Oryginalną ścieżkę dźwiękową z dialogami należy wówczas przyciszyć dla uniknięcia zamieszania, ale tak, by widz słyszał w tle oryginalne wypowiedzi. Aby uniknąć nieporozumień, można w opisie wprowadzić słowo „napisy” (na przykład kiedy pojawiają się one na ekranie po raz pierwszy) i powtórzyć je, jeśli pojawią się ponownie po dłuższym czasie.

Napisy ułatwiające zrozumienie niewyraźnych dialogów należy uwzględnić w audiodeskrypcji tylko wtedy, gdy rzeczywiście są one trudne do zrozumienia. Nie należy odczytywać kwestii, które są zrozumiałe (jeśli są w tym samym języku, co audiodeskrypcja).

W przypadku treści obfitujących w napisy może zajść konieczność wprowadzenia kilku głosów dla rozróżnienia postaci. Przed zatrudnieniem dodatkowych lektorów skonsultuj się z przedstawicielem Netflix.

2.3 NAPISY DO PIOSENEK W JĘZYKU OBCYM

Jeśli słowa piosenki są istotne dla fabuły i zostały przetłumaczone w formie napisów, powinny się znaleźć w audiodeskrypcji. Nie należy ich śpiewać, natomiast w miarę możliwości dopasować je do rytmu muzyki, jednocześnie starając się nie przykryć głosem kluczowych fraz oryginału.

Jeśli oryginalne słowa nie zostały przetłumaczone w formie napisów, ale są istotne dla fabuły, należy je potraktować jak dialogi (nie przykrywać ich głosem).

2.4 LOGOTYPY

Jeśli czas na to pozwala, należy opisać każde logo wyświetlane na ekranie, z podaniem nazwy studia lub firmy oraz szczegółów wizualnych. Opisy te powinny być spójne i uwzględniać zmiany zachodzące od czasu do czasu w formie graficznej.

Jeśli pojawia się identyfikator Netflix (wstawka Netflix), należy go opisać zgodnie z brzmieniem podanym w dokumencie Netflix Original Credits.

2.5 CZOŁÓWKA I TYŁÓWKA

Audiodeskrypcja powinna zawierać pojawiające się w czołówce i tyłówce informacje o twórcach i wykonawcach, czytane odpowiednim tonem, o ile nie będzie to zbytnio rozpraszało odbiorcy. Jeżeli napisy pokrywają się z dialogami bądź wydarzeniami na ekranie, można dokonać pewnych przesunięć w czasie, np. odczytując nazwiska nieco wcześniej lub później. Informacje te przekazuje się w miarę możliwości czasowych. Przy ograniczeniach czasu można je skondensować. Nazwiska powinny się pojawiać w identycznej kolejności jak w filmie. Opis czołówki lub tyłówki powinien zawierać następujące elementy:

twórca, scenarzysta, reżyser, główne role, producent, producent wykonawczy, zdjęcia, montaż, muzyka i dźwięk.

Jeśli niemożliwe jest uwzględnienie wszystkich elementów, a czas na to pozwala, należy wyraźnie zasygnalizować, że lista jest niekompletna, np. stwierdzeniem „pojawiają się pozostałe nazwiska”.

Przy audiodeskrypcji w języku innym niż oryginalny (tzn. zmiksowanych z dubbingiem), należy uwzględnić powyższe napisy tylko wtedy, gdy są one w tym samym języku, co tworzona audiodeskrypcja. W przeciwnym razie należy poinformować, że tyłówka pojawia się w odpowiednim języku, dodając na przykład wiersz „czołówka w języku japońskim”. Jeśli czas na to pozwala, należy przeczytać nazwiska z planszy dubbingowej – po napisach wymienionych powyżej lub w miejscu, gdzie podano obsadę głównych ról w wersji oryginalnej.

Tytuł programu należy poprzedzić słowem „tytuł”, a jeśli jest to istotne, opisać również jego typografię. Przy audiodeskrypcji w języku innym niż oryginalny (np. zmiksowanych z dubbingiem) należy używać zatwierdzonych przez Netflix tłumaczeń tytułu głównego, podanych w narzędziu Terminology.

2.6 AUTORZY AUDIODESKRYPCJI

W audiodeskrypcji należy podać informacje o nazwie studia, które ją zrealizowało, autorze tekstu i lektorze. Podaje się je po ostatniej klatce programu głównego, zanim pojawi się tyłówka. W przypadku ograniczeń czasowych lub dodania elementów, które nie są częścią głównego programu (np. zapowiedzi), skonsultuj się z przedstawicielem Netflix, by zdecydować, gdzie indziej można umieścić te elementy.

3.0 UDŹWIĘKOWIENIE

3.1 DOBÓR LEKTORA

Lektor do audiodeskrypcji powinien być wybrany na podstawie następujących kryteriów:

PŁEĆ

Płeć lektora wybiera się na zasadzie albo uzupełnienia, albo kontrastu dla dominujących głosów w filmie. Według jednej szkoły audiodeskrypcja powinna się wyraźnie odróżniać od dialogów, według innej zaś powinna być dopasowana ze względu na tematykę i treść. Decyzję w tej kwestii należy podejmować indywidualnie dla każdego przypadku.

WIEK

Wiek lektora powinien pasować do treści i wieku docelowej grupy odbiorców. Na przykład w serialu „Sex Education” bardziej wskazany byłby głos nastolatka lub młodej osoby dorosłej, natomiast płeć raczej nie ma tu znaczenia. Wyjątkiem są programy dla małych dzieci, w których najlepszy byłby głos „wychowawcy”.

BRZMIENIE GŁOSU

Brzmienie głosu lektora powinno pasować do nastroju dominującego w filmie, np. łagodny głos w przypadku historii miłosnej, stanowczy głos w przypadku westernu.

AKCENT

Akcent lektora powinien odzwierciedlać dominujący akcent w programie (np. angielski amerykański lub brytyjski; hiszpański kastylijski lub meksykański itd.).

Ważniejsze niż warunki głosowe lektora jest właściwe wyczucie treści programu i oddanie emocji związanych z daną sceną.

Audiodeskrypcja daje spore możliwości twórcze przy wykorzystaniu więcej niż jednego lektora. Przed zatrudnieniem dodatkowych lektorów skonsultuj się z przedstawicielem Netflix.

3.2 INTERPRETACJA WOKALNA

Sposób czytania audiodeskrypcji powinien być dopasowany do treści pod względem głośności, tempa, tonu emocjonalnego i rytmu.

Głos – tekstu nie należy czytać monotonnie ani z zaśpiewem. Głos narratora musi być odróżnialny od innych głosów, ale nie powinien rozpraszać odbiorcy ani też być wyraźnie afektowany, jak u aktora interpretującego tekst – chyba że treść tego wymaga. W przypadku wybranych tytułów przedstawiciel Netflix może poprosić o szczególny sposób przeczytania audiodeskrypcji w zależności od rodzaju treści (na przykład bardziej emfatyczny przy silnie emocjonalnych treściach).
Dykcja i tempo – należy mówić wyraźnie i z taką szybkością, by słowa były zrozumiałe – ani zbyt szybko, ani zbyt wolno. W miarę możliwości tempo audiodeskrypcji powinno odzwierciedlać dynamikę wydarzeń na ekranie. W scenach romantycznych opis powinien być płynny, swobodny, uwzględniając w razie potrzeby pauzy i dłuższe fragmenty ciszy, natomiast w scenach walki lub pościgu powinien być szybszy, bardziej w rytmie staccato.

3.3 SPÓJNOŚĆ AUDIODESKRYPCJI

We wszystkich odcinkach i sezonach serialu, a także w miarę możliwości w sequelach audiodeskrypcję powinien czytać ten sam lektor. Jeśli okaże się to niemożliwe lub jeśli uważasz, że użycie innych lektorów byłoby lepszym rozwiązaniem dla danego typu treści (np. serial antologiczny), skonsultuj się z przedstawicielem Netflix.

4.0 GATUNKI FILMOWE

Należy określić przynależność gatunkową, styl wizualny, umiejscowienie treści w czasie i przestrzeni oraz odbiorców i posługiwać się w audiodeskrypcji słownictwem odpowiednim dla danej kategorii. Można skorzystać z oryginalnego scenariusza, jeśli zajdzie taka potrzeba i jest on dostępny.

4.1 TREŚCI DLA DZIECI

Ton i słownictwo powinny pasować do przedziału wiekowego grupy docelowej; odpowiedni może być styl bardziej bezpośredni. W przypadku materiałów edukacyjnych lub sytuacji, w których widz jest proszony o śledzenie określonych działań postaci na ekranie, audiodeskrypcja powinna zawierać stosowne wyjaśnienie, tak by niedowidzący odbiorcy zorientowali się, że dana wypowiedź jest skierowana wprost do nich („do nas”, „spróbujmy” itp.), a nie do kogoś na ekranie.

4.2 HORROR/SENSACJA

Audiodeskrypcja powinna uwzględniać celowe pauzy, dramatyczną ciszę oraz ścieżkę muzyczną, tak by umożliwić widzom niedowidzącym doświadczanie identycznego narastającego napięcia, jakie było zamierzeniem twórców filmu. Powinno to również znaleźć odzwierciedlenie w sposobie czytania opisu przez lektora.

5.0 FILMOWE ŚRODKI WYRAZU

Choć zasadniczo nie należy używać żargonu ani terminów stricte technicznych, można się posłużyć terminologią filmową, która weszła do codziennego języka, jeśli jest to konieczne dla wyjaśnienia czegoś istotnego lub współgra z danym gatunkiem (na przykład sformułowanie „teraz w zbliżeniu”).

5.1 WYBIEGANIE DO PRZODU

Wydarzenia na ekranie najlepiej opisywać synchronicznie z obrazem, zwłaszcza w scenach humorystycznych. Audiodeskrypcja dopuszcza jednak wcześniejsze opisy, jeśli trzeba wprowadzić jakieś istotne elementy fabuły, a nie ma innego sensownego sposobu przekazania tych informacji odbiorcom.

5.2 KĄT KAMERY I ZMIANY UJĘĆ

Jeśli dla zrozumienia sceny kluczowe znaczenie ma zmiana ujęcia, należy opisać, gdzie rozgrywa się w tym momencie akcja lub gdzie w nowym ujęciu znajdują się postaci. Kąt ustawienia kamery i jej punkt widzenia uwzględnia się w audiodeskrypcji tylko wtedy, gdy jest to istotne dla fabuły („z góry”, „z lotu ptaka” itp.).

5.3 MONTAŻ

O ile czas na to pozwala, należy opisać sposób zmontowania filmu lub serii pojedynczych zdjęć. Jeśli jest to istotne dla fabuły, a czas jest bardzo ograniczony, można się skupić na kilku najbardziej znaczących obrazach.

5.4 UPŁYW CZASU

Zawsze należy zwracać uwagę na przeskoki czasowe w odniesieniu do postaci. Opisując takie sceny, jak retrospekcje czy sny, trzeba uwzględnić w audiodeskrypcji wskazówki wizualne, które to sugerują, i zachować spójność użytych sformułowań w całym filmie.

6.0 WYMAGANIA TECHNICZNE

Audiodeskrypcja powinna brzmieć, jak część oryginalnej treści. Przy dźwięku w formacie 5.1 audiodeskrypcję należy zmiksować z kanałem centralnym. Bliższe informacje na temat miksu podano w specyfikacjach technicznych.

Przy dźwięku wzorcowym (PM) w formacie 5.1 kanał centralny należy przyciszyć tylko w momentach, gdy pojawia się audiodeskrypcja. W przypadku bardzo głośnych fragmentów lub filmów o bardzo szerokim zakresie dynamiki dopuszcza się również przyciszenie kanału lewego i prawego, ale z reguły nie więcej niż o –6 dB, a sporadycznie, gdy jest to absolutnie konieczne, nawet o –12 dB.
Przy formacie 2.0 należy przyciszyć oba kanały.
Dźwięk oryginalny/wzorcowy można również przyciszyć ręcznie. Poziomu dźwięku lektora/audiodeskrypcji nie można podnieść powyżej specyfikacji głośności Netflix w ramach przebijania się ponad bardzo głośne wydarzenia w dźwięku wzorcowym.
Oryginalny miks należy przyciszyć o 6–12 dB, według uznania dźwiękowca. Nakładany dźwięk audiodeskrypcji powinien być wyraźny i zrozumiały, tak by dało się słyszeć pod nim oryginalne dialogi. Decyzje tego rodzaju mają charakter subiektywny, związany z dynamiką dźwięku oryginalnego oraz postrzeganą głośnością miksu z dodaną audiodeskrypcją.
Attack time w kompresorach kluczujących należy ustawić na minimum 2 ms i maksimum 15 ms. Kierując się własną oceną, należy unikać artefaktów kompresji, takich jak pompowanie czy popping – tak by brzmiało naturalnie w odbiorze.
Poziom głośności miksu powinien odpowiadać specyfikacji Netflix LKFS i true-peak.
Poziom miksu powinien przechodzić w momentach, gdy pojawia się audiodeskrypcja, do poziomu przyciszonego i z powrotem w ciągu maksymalnie 5 sekund, nie gwałtownie, ale płynnie.
Korekcja: dźwięk w audiodeskrypcji powinien brzmieć naturalnie. Dobre nagranie na ogół nie wymaga poważniejszych korekt ani kompresji dynamicznej. Należy unikać nadmiernego przetwarzania dźwięku, a także stosowania redukcji szumów – nagrania powinny być realizowane już jako względnie czyste. (Redukcja szumów, jeśli nie stosuje się jej oszczędnie, może skutkować poważnymi artefaktami).

Rejestr historii zmian

27.04.2023

Dodano łącza do wytycznych dotyczących inkluzywnego i wrażliwego języka oraz wrażliwych terminów.
Zaktualizowano instrukcje dotyczące tytułów i tyłówek dla nieoryginalnych wersji językowych audiodeskrypcji.
Zaktualizowano wytyczne dotyczące autorów audiodeskrypcji i przeniesiono je do innej sekcji.
Zaktualizowano sekcję spójności audiodeskrypcji.
Wymagania techniczne zostały przeniesione do innej sekcji.

Was this article helpful?

0 out of 0 found this helpful